geraakt

Je bent jong en je drentelt in een museum rond. Mooi, zeg je, of: nee, dat vind ik maar niets. Picasso, van Gogh, Breugel, bekende namen. Maar het raakt je niet echt.

En dan is er opeens dat kleine schilderijtje. Heel eenvoudig. Helder, levendig. Een gezichtje. Het straalt. Het is. Wie heeft dat geschilderd, Rik Wouters? Ken ik niet. Maar je bent geraakt door een schilderij. Ergens zeer diep. Voor de eerste keer.

De naam blijft je bij. Je verwondering en bewondering groeit met elk werk van hem dat je op je weg tegenkomt. Rik Wouters. Dank zij hem ontdekte ik de ware betekenis van het woord Stilleven. De beweging in het bewegingloze. Het intense leven daar waar alles schijnt stil te staan. Van Zen zal hij nog nooit gehoord hebben, maar toch is hij voor mij een Meester.

Ik wil echt leren zien, zei hij, dan pas kan ik een goed schilderij maken.

Bloemen die dansen in een vaas, een landschap dat openscheurt, overrijpe appels die je verder ziet rotten op het doek, de glimlach van zijn geliefde die breder wordt terwijl je naar haar kijkt, de zon die harder gaat stralen en de liefde voor het leven onthult, leven dat een en al kleur is, gewaagd en ongeëvenaard intens. De liefde die het leven het leven waard maakt, die het leven kleur geeft ondanks de armoede, de honger, de pijn van de gruwelijke kanker die uiteindelijk zijn ogen opvrat en hem zou verblinden.

Ik zie het, zei hij, toen hij definitief zijn ogen moest sluiten. Nu zie ik het, alleen jammer dat ik het niet meer zal kunnen schilderen.

Loop rond in een museum. Kijk. Zie. De werkelijkheid door de ogen van een ander. En word geraakt. Elke keer voor de eerste keer. Door de schoonheid die de vreugde en de pijn vastlegt van een lang moment louter zijn.