Sinds mijn jongste dochter geboren is, ben ik lid van de vzw Preventie Vaccinatieschade. Dit is hun webadres:
Dat heeft zo zijn redenen: mijn oudste dochtertje heb ik als brave mama àlle mogelijke vaccins laten ondergaan. Toen ze één was, kreeg ze mazelen. De inenting voor mazelen komt immers een paar maanden later pas. Daarna kreeg ze waterpokken. Daarna kreeg ze een combinatievaccin mét het mazelenvaccin erbij.
Bezorgde mama aan dokter: “Dat zal toch geen kwaad kunnen zeker?”
Dokter: “Nee hoor, zeker niet.”
Op anderhalf jaar had ik een ukje dat voortdurend keelontstekingen had, antibiotica kreeg, meer keelontstekingen, meer antibiotica, ontstekingen, weerstand op nul, ’t kind zag lijkbleek en viel om als je ertegen duwde. Had dat iets met die vaccins te maken? Geen idee, maar het voelde uitermate onprettig aan. Ik voelde me machteloos en wist dat ik alleen maar bezig was met de weerstand van mijn kind nog meer af te bouwen.
Dus: homeopaat bezocht, over vaccins beginnen lezen en praten. Dat die je weerstand geen goed doen. Dat die naast antistoffen behoorlijk agressieve producten bevatten. Verbanden met autisme en immuniteitsziekten? Hmm. Farmaceutische bedrijven die geen liefdadigheidsinstellingen zijn. Krijsende kinderen met paarsaanlopende hoofdjes na zo’n onschuldig prikje. De onmogelijkheid om er met “reguliere” dokters één zinnig woord over te wisselen.
Dus: mijn jongste ukje heeft enkel dat ene verplichte vaccin gekregen. Vwoila! Simpel. En omdat ik een lafaardje ben en mij rap laat overpraten, betaal ik om een tijdschrift te krijgen dat “Het Prikje” heet en dat me aan de reden waarom ik niet heb laten vaccineren, herinnert.
Waarom ik dit nu schrijf? Omdat ik te doen heb met die Limburgse ouders die het beste voorhebben met hun kinderen en toch gestraft worden. Omdat ik in de krant eindelijk eens een voorzichtig-kritisch artikel over vaccins las. En dacht: het wordt inderdaad tijd dat we gewoon eens KRITISCH durven zijn. Gewoon eens voor onszelf denken en beslissingen nemen, in plaats van anderen die het zogenaamd beter weten het voor ons laten doen. Ons informeren. Vragen stellen. Dat is moeilijk. Dat is vermoeiend. Dat brengt je aan het twijfelen.
Maar je hebt toch het beste met je kinderen en jezelf voor, of niet soms?
De geheime schatkist 