Kotzebue

Er is een plaats in Alaska die Kotzebue heet. Ik weet niet hoe u Kotzebue uitspreekt, maar ik weet wel hoe ik het doe. Op het moment van dit schrijven is het -12 in Kotzebue. Kotzebue maakt me vrolijk. De naam schrijven en uitspreken is een ware opsteker voor mijn humeur dat in deze donkere dagen veel weg heeft van een op hol geslagen geigerteller. Voor Kotzebue me kwam opvrolijken zat ik te luxueus te kniezen over stortregens, files en vrachtwagens vol bouwmateriaal die me dwongen een kwartiertje te mediteren op 500 meter van mijn woonst. Met dak. Ik ben een gelukzak. Ik had kunnen uitstappen en te voet gaan. Maar het regende en ik kon niet kiezen uit de vijf paraplu’s in mijn kofferbak. Dus was ik het kotsbeu bij mijn thuiskomst en snauwde ondanks het dak boven mijn hoofd en de met steun van onze heldhaftige doch ondergewaardeerde regering gesubsideerde propvolle stookolietank, ondanks dat alles en ondanks nog veel meer, snauwde mijn enige huisgenoot van het moment af die minzaam glimlachte en zich weer verdiepte in de baspartij van “er is een kindeke geboren op aard” of iets dergelijks. Muziek verzacht, dat is algemeen geweten. Hoe heet die film ook alweer waar we elk jaar met Kerst naar kijken, vroeg hij, je weet wel van dat liedje, “I can feel it in my fingers,” en opeens verlang ik ernaar om onder het roodwitte kerstdeken – eveneens bruikbaar op een koele lenteavond – vanop een propvolle sofa (“haal verdorie die voeten uit mijn oor”) mee te brullen “love is all around us” want muziek verzacht, dat weet iedereen, en hoe heet die film ook alweer? Niet zeggen, niet opzoeken, laat de uitgeputte hersentjes rustig hun werk doen. Maar toen begon ik toch te goegelen en kwam ik in Kotzebue terecht, vraag me niet hoe. Een proper plaatske, koud maar dapper. Vanuit je slaapkamerraam kan je de vijand observeren,en met wat geluk dobbert er een ijsschots met een poolbeertje voorbij. Nu alleen de titel van die film nog.