Flibbertigibbet

Op de ochtend van Kerstdag in het legendarische jaar 2022 stonden de kiekens van de overbuurman voor de deur. Ik vroeg of ze niet binnen wensten te komen. Ze kakelden van nee, dat ze slechts even naar hoger en droger gelegen gronden wilden migreren aangezien hun eigen domein– ruim bemeten, doch dichtbij de beek gelegen en aldus voor vochtige pootjes zorgend – op deze Hoogdag van Mededogen niet zo toegankelijk was. En ach, een mens – excuseer kip – moet er toch ook af en toe eens uit zijn. Als het dus niet derangeerde zouden ze graag even gebruik maken van onze weilandfaciliteiten en ik zei dat het goed was en ze zolang konden blijven als ze wilden zolang ze de schapen niet plaagden, en goed oppasten als ze daarna de straat weer overstaken.

Zo begon Kerstdag op aangename wijze zowel voor de kippen van de buren als voor de schrijver dezes, die er een blij gevoel aan overhield. Evenzeer was dit gevoel opgetreden op kerstavond na het eindelijk weer aanschouwen van de bloedstollende saga getiteld Sound of Music, een tijdlang gebannen geweest van de huiselijke cinema omdat sommige gezinsleden de neiging hadden te hard en vals mee te brullen met Maria , de swingende nonnen en de brave, brave kindekes von Trapp.

A flibbertigibbet

A will of a whisp

A clown

Ik kan het aanraden, je slaapt er goed van, de bergtoppen zijn nog besneeuwd, de stoute bijna-stiefmoeder komt tot nog inkeer en de slechteriken krijgen nog hun verdiende loon, ver voorbij de aftiteling, maar we weten dat het ervan komt en dat is al genoeg voor een stevige nachtrust.

Meteen voeg ik er, van de gelegenheid gebruik makend, een eindejaarswens aan toe voor al mijn trouwe lezers, geïnspireerd door Moeder Overste van de bovenvermelde kaskraker: volg uw dromen, laat steeds een  venstertje open en ga indien nodig met de startkabels van de slechteriken lopen.