Dit mens-zijn is een herberg.
Elke ochtend een nieuwe gast.
Een vreugde, een donkerte, een hatelijkheid.
Een moment van inzicht komt
als een onverwachte bezoeker.
Verwelkom en vermaak hen allen.
Zelfs al is het een bende verdriet
die met geweld je huis
schoonveegt van alle meubelen,
dan nog bewijs je aan elke gast eer.
Misschien gooit hij je er uit
voor een nieuwe verrukking.
De duistere gedachte, de schaamte, de wrok:
begroet hen bij de deur met een glimlach
en vraag hen binnen.
Wees dankbaar voor wie er ook komt
want elk van hen werd gezonden
als een gids van de overkant.
Mijn vertaling van Rumi’s “The Guest House” (Engelse versie van Coleman Barks)
De geheime schatkist 
doet me aan ‘de gids van mandraciet’ denken, uit ‘de stad van axen’ van fernand cuvelier… 😉